De liefde voor zijn werk hielp René door de moeilijkste periode van zijn leven

Als je aan René Zom vraagt hoe zijn leven eruit had gezien als het motorongeluk – nu 37  jaar geleden – niet was gebeurd, hoeft hij niet lang na te denken. “Mijn leven zou saai zijn geweest. En ik zou veel minder tevreden zijn. Ik werkte op een productieafdeling en wilde zo vaak mogelijk vrij nemen. Nu werk ik bij De Linde en moeten ze me bijna dwingen om vakantie te nemen omdat ik hier zo graag ben.”

René moest na het ongeluk, met eervol ontslag, afscheid nemen van zijn baan in het vrije bedrijf. Het werk aan de lopende band kon hij niet meer aan. Hij zat daarna twintig jaar thuis. Het waren moeilijke jaren. Hij had last van hyperventilatieaanvallen en durfde niks te ondernemen. “Als ik ergens een afspraak had, ging ik er steeds meer tegenop zien. Uiteindelijk belde ik dan toch weer af omdat ik het niet aandurfde. Ik voelde me verschrikkelijk.”

De keuken in

Zijn situatie verbeterde toen hij bij WVS terechtkwam. “Zij hielpen me over de drempel door me in het begin op te halen en thuis te brengen. Dat werkte.” René startte met een traject om te ontdekken wat hij kan, waar hij goed in is en wat hij leuk vind. Maar dat was niets voor hem. Hij stelde voor om gewoon te beginnen met werken. René wilde de keuken in. Afwassen, opruimen en koffie rondbrengen bij zijn collega’s op het kantoor. “Gelukkig kreeg ik die kans. Ik genoot ervan omdat ik wat kon betekenen voor de mensen.”

Op het lijf geschreven

Hij stroomde door naar buurthuis De Linde (toen nog de Appelgaarde) in Etten-Leur. “Ik serveer een kop koffie en houd een praatje, ik geef aandacht aan de mensen en ben attent. Mijn collega’s zijn belangrijk voor mij. We helpen elkaar en vallen voor elkaar in. We zijn een hecht team. Ik realiseer me elke dag weer hoeveel geluk ik heb gehad met deze werkplek,” vertelt René. “Als het heel hectisch wordt, kan ik minder snel schakelen. Dan krijg ik stress omdat ik ook in hoog tempo veel wil kunnen doen. Daar moet ik alert op zijn.” Ondanks dat is het wel duidelijk dat deze baan hem op het lijf is geschreven. Hij is goed in zijn werk, hij geniet van de interactie met de gasten van De Linde en hij weet een gezellige, ongedwongen sfeer te creëren. Eind goed, al goed. Tot het op een dag helemaal misging.

Klinisch dood

Een acute hartstilstand zette het leven van René opnieuw volledig op zijn kop. “Het was een warme zomerdag in 2016, ik fietste na het werk naar huis. Voor mijn huis zakte ik in elkaar.” In het ziekenhuis kreeg hij nóg een hartstilstand. Tot twee keer toe werd René klinisch dood verklaard. “Toen ik dat achteraf allemaal hoorde ben ik ontzettend geschrokken. Hier was ik altijd bang voor geweest. Het liep allemaal zo lekker. En toen dit.” Het ging niet goed met René. Hij kon niet goed uit zijn woorden komen. Hij vertelde vaak hetzelfde verhaal en hij was heel bang dat het nooit meer goed zou komen. “Mijn grootste angst was dat ik zou moeten stoppen bij De Linde. Wat heb ik me ellendig gevoeld daar in dat ziekenhuis.”

Elke dag genieten

Groot was dan ook de opluchting toen René hoorde dat De Linde hem graag wilden helpen om terug te keren. “Ik kreeg alle tijd om mijn werk weer rustig op te bouwen. Dat begon met eens langs te komen en alleen maar een kop koffie te drinken en een praatje te maken. Ik was zó blij dat dat kon. Voor mijn gevoel is er aan mijn manier van werken niets veranderd, maar van mijn leidinggevende hoor ik dat ik toch wel veranderd ben. Het gaat wat langzamer en ik droom soms even weg. Zelf merk ik dat niet. Dat is wel heel gek.” René heeft door de jaren heen een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Hij moest leren omgaan met zijn verminderde mogelijkheden na zijn ongeluk en hartstilstand. Ook leerde hij stress zoveel mogelijk te voorkomen. De liefde voor zijn werk heeft hem daarbij echt een boost gegeven. “Elke dag realiseer ik me hoe ongelooflijk het is dat ik nog leef en weer aan het werk ben. Ik geniet dan ook elke dag met volle teugen,” besluit een stralende René.