Het is alweer bijna veertien jaar geleden dat Jessica Nouws via WVS gedetacheerd werd bij Stichting Welzijn Zundert als administratief/secretarieel medewerkster. Een baan die het helemaal is voor haar. Onlangs nam haar leidinggevende haar in dienst met de regeling Begeleid Werken.
Een mooie kans voor Jessica om te genieten van een ‘normale baan’. Toch is die kans er niet vanzelf gekomen. Ze kijkt terug op een periode van pieken en dalen. “Maar,” zegt Jessica, “de reis ernaartoe was de moeite waard.”
Auto-ongeluk
In 1994 kreeg ze een zwaar auto-ongeluk. Ze kwam er vanaf met behoorlijk wat lichamelijk letsel. “Ik had twee verbrijzelde knieën, een hersenschudding en flinke schaafwonden. Ik was een wrak.” De bestuurder van de auto overleefde het ongeval niet. Dit had een enorme impact op Jessica. Na negen weken in het ziekenhuis en een lange periode van revalidatie krabbelde Jessica weer een beetje op. Maar helemaal herstellen kon ze niet. Nog tot op de dag van vandaag heeft Jessica lichamelijke problemen, maar het meest heeft ze last van psychische klachten. “Ik raak snel in paniek.”
Risicogeval
Toen Jessica op zoek ging naar werk, merkte ze dat bedrijven niet op haar stonden te wachten. De sollicitaties liepen op niets uit. “Ik denk dat ik te open was over wat ik had meegemaakt. Ze dachten vast: ‘O, risicogeval! Die leggen we maar onderaan op de stapel.’” Van haar omgeving kreeg ze de tip om zich aan te melden bij WVS. Dit zag ze in eerste instantie niet zo zitten. “In het begin had ik er mijn twijfels bij. Ik dacht: WVS, daar hoor ik niet. En dat denk ik eigenlijk nog steeds. Maar het heeft me wel geholpen.” Vol goede moed ging Jessica met zichzelf aan de slag. Door allerlei cursussen bij WVS en gesprekken met een psychiater ging ze met sprongen vooruit. Het ging zo goed dat ze kon worden gedetacheerd. Ze ging aan de slag bij een cultuurcentrum op de afdeling Marketing & PR.
Doordouwer
Een paar jaar later ging het weer mis. Tijdens de zwangerschap van haar eerste zoon kreeg ze last van het HELLP-syndroom, een zware vorm van zwangerschapsvergiftiging. Ze belandde op de IC-afdeling in Rotterdam voor een spoedkeizersnee. Omdat Jessica uitviel en nog een lange herstelperiode nodig had, zag haar toenmalige werkgever haar liever vertrekken. Gelukkig kwam er meteen een optie voor een detachering in haar woonplaats Zundert, bij de gemeente. Nog herstellend solliciteerde ze … én ze kreeg de baan! “Achteraf gezien was het misschien toch te snel, maar ik kon die kans niet laten schieten.” En dat is typisch Jessica. “Ik ben een doordouwer hoor! Ik geef niet op.”
Begeleid werken
Toen haar baan bij de gemeente ophield, kwam er een mooie vacature voorbij van Stichting Welzijn Zundert. Jessica besloot om zelfstandig te solliciteren en dat bleek een goed idee. Zo kon ze er worden gedetacheerd. Nu, veertien jaar later, werkt Jessica er nog steeds. En met veel plezier! Haar werk bestaat vooral uit administratief werk, mensen te woord staan en het bijhouden van de planning. Dat ligt haar wel. Haar leidinggevende en kersverse directeur van de stichting, Ad Boemaars, speelde al snel met het idee om Jessica een contract te geven. “In eerste instantie kon dat niet omdat we simpelweg niet de financiële middelen hadden. We zijn helemaal afhankelijk van de subsidies van de gemeente. Maar toen begin vorig jaar duidelijk werd dat deze werden uitgebreid, hebben we het in gang gezet.” Kort daarna startten WVS en Stichting Welzijn het gesprek over begeleid werken. “We wisten natuurlijk al – en dat weet Jessica ook – dat Jessica haar beperkingen heeft,” bekent Ad. “Maar daarover hebben we met WVS goede afspraken kunnen maken.” Hiermee heeft Jessica een normale baan en krijgt Stichting Welzijn een aanvulling op haar salaris door middel van een subsidieregeling.
Eruit halen wat erin zit
Ad en Jessica zijn goed op elkaar ingespeeld. Allebei vinden ze het belangrijk om te focussen op wat beter kan en waarmee Jessica geholpen is. Ad: “We moeten proberen eruit te halen wat erin zit. Daarom heb ik gekeken naar extra aanpassingen in haar functie zodat deze perfect aansluit bij waar Jessica goed in is en zijn we op zoek gegaan naar een collega voor Jessica in de administratieve sfeer. Iemand die bij Jessica past en haar aanvult. Niet alleen op het gebied van werk maar ook als persoon.”
Open en eerlijk
Jessica kent zichzelf goed. Zo zegt ze op heel nuchtere toon: “Ik weet wat mijn struikelblokken zijn. En ik moet zeggen: ik ben heel blij met hoe Ad me daarop wijst.” Ad bewondert die houding. “Ik moet Jessica prijzen omdat ze de discussie rondom haar beperkingen heel open en eerlijk met ons is aangegaan. Want het is natuurlijk altijd lastig als het over jezelf gaat. Om je beperkingen te erkennen en herkennen.”
Jessica ziet nog wel mogelijkheden voor ontwikkeling. Ze wil zichzelf verbeteren in het structureel zijn en prioriteiten te stellen. Zorgen maakt ze zich niet. “Het komt wel goed, zeg ik altijd. Is het niet linksom dan is het wel rechtsom, maar ik kom er hoe dan ook”.
