Nadat Kees Jongenelis twaalf jaar in de bouw heeft gezeten, gaat het echt niet meer en moet hij via WVS aan het werk. Het doet hem, niet alleen lichamelijk, heel veel pijn. Hij wordt gedetacheerd bij de afdeling sport. Hij beheert gymlokalen en sportparken en is helemaal in zijn element. Maar dan moet Kees na vijfentwintig jaar ook hier afscheid nemen. En hoewel hij het niet voor mogelijk hield, komt er iets op zijn pad wat hij nóg leuker vindt.
“Ik had vijfentwintig jaar lang mijn ziel en zaligheid in die sportafdeling gestopt,” begint Kees zijn verhaal. “Aan het begin was het echt niet altijd makkelijk. We hebben het dan over de jaren ‘80. De jaren waarin je meteen een stempel kreeg als mensen wisten dat je via WVS werkte. Het was niet iets om trots op te zijn.” Maar Kees zet door en voelt al snel dat dit werk heel goed bij hem past. “Ik ben blij dat ik gebleven ben,” zegt hij stellig.
Met pijn in het hart
Als duidelijk wordt dat zijn werk op de sportafdeling gaat verdwijnen, heeft Kees het daar ontzettend moeilijk mee. “Thuis hebben ze echt wel gemerkt dat het me niet goed ging. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer met zoveel plezier naar mijn werk zou gaan als de afgelopen jaren.” Toch neemt hij, met pijn in het hart, zelf het besluit om de sportafdeling achter zich te laten en binnen WVS de overstap te maken naar iets heel anders. Kees komt bij buurthuis De Linde in Etten-Leur terecht. “Ik ontdekte dat hier een flinke uitdaging voor mij lag. Ik kreeg er weer zin in en realiseerde me dat dit toch wel een goede stap was geweest.” Een understatement, maar dat kon Kees toen nog niet weten.
Ambitieus en ideeën delen
Het buurthuis krijgt een nieuw bestuur en er wordt verbouwd. De aanvankelijk kleine ouderensociëteit groeit uit tot een groter multifunctioneel gebouw. Kees zegt daarover: “Wat het voor mij extra interessant maakte, was dat ik een duidelijke opdracht kreeg van het bestuur en dat ik volledig vrij werd gelaten in de invulling daarvan.” Kees weet dat de veranderingen gevolgen hebben voor de manier van werken. “Ik koos ervoor om in individuele gesprekken alle ambities en ideeën te delen. Ik wilde van ieder afzonderlijk weten of hij of zij dat aankon en wat zijn of haar rol in het team zou moeten zijn. Een enkeling kon zich niet vinden in de nieuwe plannen. Dan moet je afscheid van elkaar durven nemen. Anderen pakten het op en deden graag mee. Een aantal medewerkers heeft me verrast in positieve zin. Dan zie je de kracht van mensen.”
Een sterk, hecht team
Het gaat goed met De Linde. Het bezoekersaantal verdubbelt. Het team moet erg wennen aan de nieuwe manier van werken, maar ze krijgen de tijd van Kees en dat loont. “Het duurde ongeveer anderhalf jaar voordat iedereen zijn draai echt gevonden had. Dat is normaal,” weet Kees. “Inmiddels staat er een sterk, hecht team. Allemaal mensen die via WVS aan het werk zijn. We gaan geen enkele uitdaging uit de weg. We houden van de actie hier. We genieten ervan als er grote groepen komen, daar kunnen we onze energie in kwijt. Tijdens de wielerronde in augustus zit het terras vol en is het ook binnen volle bak. Dan zijn mijn collega’s in hun element. En ik ook,” lacht Kees.
Niet meer pamperen
Voor Kees – die op de foto tussen zijn collega’s René en Tessa staat – is ‘zijn buurthuis’ het toonbeeld van hoe WVS tegenwoordig werkt. “Vroeger was het vooral pamperen. Veel mensen vroegen zich af: ‘Ben ik hier wel nodig?’ Nu haalt WVS het beste in elke medewerker naar boven en dat geeft een boost. Er wordt hard gewerkt en toch wordt de grens van iedere medewerker bewaakt. Het traject is voor iedereen anders. En het is heus niet altijd gemakkelijk, maar door motivatie en inzet kun je samen heel wat bereiken.” Dat geldt zeker voor Buurthuis De Linde in Etten-Leur. “Het bestuur is tevreden, bezoekers komen hier graag nog eens terug en het team werkt met plezier. Ik ben trots op wat we hier, samen, hebben opgebouwd,” besluit Kees tevreden.
