Waarom ik elke ochtend met plezier mijn bed uitkom

Al ruim tien jaar vertrek ik elke werkdag vanuit Helmond met veel plezier en energie naar mijn werk. Dat komt grotendeels door de mensen die al bij WVS werken of nieuw binnenkomen. Hoe de meeste van hen omgaan met de vele of grote beperkingen die ze hebben en elke dag met veel bevlogenheid weer aan de slag gaan… Daar kunnen we met zijn allen nog wel wat van leren. Ik sta er elke keer weer van versteld waartoe deze mensen in staat zijn.

Valse start
Want wat weleens wordt vergeten is dat veel mensen die bij WVS werken, een valse start hebben gehad. Ze kregen vaak al vroeg een stempel en werden anders behandeld. Zij waren het die met het zogenaamde “gekkenbusje” reden. Gelukkig is dat beeld tegenwoordig al wat bijgeschaafd, maar aansluiting vinden bij de maatschappij is voor velen nog steeds een uitdaging en voor sommigen niet eens een mogelijkheid. Stel je eens voor dat je altijd krijgt voorgehouden dat je niets kan… Bij organisaties als WVS ontdekken mensen dat ze wel wat kunnen. Dat brengt hen verder en daar krijg ik energie van.

Knokken
Natuurlijk kan ik mezelf niet vergelijken met de mensen waarvoor we het doen, maar ik weet wel hoe het voelt om hard te moeten werken om ergens te komen. Een baan als directeur was niet gepland en is me ook zeker niet komen aanwaaien. Ik had een flinke dosis doorzettingsvermogen nodig om te komen waar ik nu ben. Mijn carrière verliep bijvoorbeeld niet zo voorbeeldig als dat van mijn broer. Hij had altijd de wind in de rug. Een goede opleiding, de beste functies en de mooiste auto’s van de zaak. Ik moest er hard voor knokken.

ADHD
Ik was geen briljante leerling, want ik kon niet stilzitten. Ik denk dat ik tegenwoordig een “ADHD-stempel” had ontvangen. Vooral vanaf de basisschool begon dat op te vallen. De juffrouw had ook wel een beetje een hekel aan me denk ik, want ik moest vaak voor straf nablijven. Dit leidde ertoe dat ik eerst naar de MAVO ging voordat ik naar de HAVO kon. Ik wilde daarna graag naar de Politie- of de Sportacademie, maar ik werd helaas uitgeloot. Ik besloot daarom naar de Pedagogische Academie te gaan. Niet omdat ik dit ambieerde, maar simpelweg omdat ik daar wél kon starten.

Tuinbouw
Na mijn afstuderen moest ik direct in militaire dienst. Na mijn diensttijd waren mijn kansen op de arbeidsmarkt met de papieren die ik had ontzettend gedaald. Toen ik na tweeënhalf jaar nog steeds geen fulltime baan vond, besloot ik om het onderwijs op te geven. Via-via kon ik aan de slag in de tuinbouw. Het betekende wel dat ik me moest omscholen. Achteraf gezien weet ik niet meer hoe ik het gedaan heb, want mijn leven bestond toen eigenlijk alleen uit werken, leren en slapen. Nadat ik bij twee familiebedrijven gewerkt waarbij er continu strijd was, was ik het beu. Niet lang daarna maakte ik de overstap naar een sociale werkvoorziening in Helmond en later solliciteerde ik bij WVS.

Kracht
Wat ik leerde van mijn carrière is is dat als je start met een achterstand, een beperking of de “verkeerde” papieren, je voor een deel afhankelijk bent van de kansen die op je pad komen, maar dat je er ook voor een deel zelf iets aan kunt doen. Door hard werken, doorzettingsvermogen en het bouwen van een netwerk om je heen. En als er dan een kans op je pad komt, dan moet je die pakken. En dat vraagt soms flexibiliteit. Want dingen gaan zoals ze gaan, en dat vormt je. Dat je moet knokken is niet iets waarvoor je hoeft te schamen, vind ik. Je leert daardoor vaak juist heel goed om te gaan met weerstand en teleurstellingen. Het maakt je sterk. Die kracht zie ik ook terug bij de mensen die bij WVS werken. En dát is waarom ik elke ochtend met een glimlach opsta om naar mijn werk te rijden.